Adelaide – Perth tour (de eerste vijf dagen).
Door: Stèphanie
Blijf op de hoogte en volg Stèphanie
14 September 2014 | Australië, Esperance
Hi there!
Woensdagochtend 10 september, 6.45 AM… Daar gaan we dan; touren richitng Perth!
Scotty kwam mij als eerste ophalen bij het YHA, waarna we de andere passagiers gingen ophalen;
- Jane: een vrouw van +/- 50-jaar, ze is een basisschool lerares en was een massagetherapeut, wat mij later op de tour goed van pas kwam.
- Monica: een vrouw van eind 40, ze is een veganist en heeft haar eigen kindergarden (kinderdagopvang). Hier leert ze kinderen vooral met de natuur in contact te komen.
- Irene: een vrouw die haar leeftijd niet wilde zeggen, maar omdat ik voor het bedrijf werkte ben ik er toch achtergekomen. Ze is dus 63 jaar, maar je zou haar eerder 70 jaar geven. Ze is al een tijdje gescheiden en met pensioen.
- Alan: een jongen van 26 jaar. Hij is hier op basis van een working-holiday visa en reist al twee jaar rond Australië. Over twee weken vliegt hij naar huis.
- Janine: een vrouw van 29 jaar. Ze werkt voor een bedrijd die handel in electronica. Maar ooit wilt ze graag haar eigen hondenopvang hebben. En oh wat heeft ze ontzettend veel humor!
- En dan hebben we nog een Dutchie (zo noemen ze de Nederlanders hier). Marly! Marly is 26 jaar en werk in een opvang waar kinderen terecht komen die doof zijn en een spraakgebrek hebben. Wat was dat een schat van een mens. En wat was het fijn om nog even Nederlands te kunnen praten.
De eerste paar dagen kwam Hassie ook mee op de tour, maar die zou van de tour afstappen zodra we zouden stoppen op zijn terrein voor een overnachting.
Op dag 1 zijn we begonnen met een hike-tour door een bosgebied met een aantal prachtige rotsen. Daarna gingen we met zijn allen lunchen en door naar het Warren George bushcamp. Aan het eind van middag/avond gingen we een wandeling maken. Hier heb ik mijn eerste kangaroos en wallabies gespot! Daarna gingen we burritos maken en eten met zijn allen bij het kampvuur. En dat kampvuur was echt nodig, want het voelde aan alsof het vroor! Australië was warm zeiden ze… niet dus! Gedurende de nacht werd ik wakker van een aap-achtig geluid. Dit bleken dus mannetjeskoalas te zijn die vrouwenkoalas verkrachten. Dat is hoe het dus gaat met koalas. Mijn beeld van lieve pluizige diertjes was ook weer verdwenen. Georg Warren bushcamp was echt en mooie plek en onder de sterren slapen heeft echt iets magisch!
Op dag 2 zijn we na het ontbijt meteen een vroege ochtendhike gaan doen. Tijdens deze hike weer veel wallabies gespot, echt bijzonder! (En oh ja, just for the record, zo slecht is mijn conditie nog niet, Sharon!. Ik was de enige met Monica en Alan die het tempo aan konden houden. Ik kreeg zelfs van Janine het volgende te horen; ‘Is this even a walk for you?’. Omdat het me zo gemakkeijk afging.) Daarna reden we door naar Venus Bay (Venus Bay is vrij dicht bij Hassie’s place). Ook daar gingen we een korte wandeling maken, waar ik de eerste dolfijnen heb gespot. Echt geweldig! Die avond sliepen we op het Coodlie Park Farm Retreat. En helaas mocht ik niet in een bed liggen, maar moest ik (omdat ik meeging als deelnemer van de tour) weer in mijn swag slapen. De meeste swags zijn zo uitgerust dat je die geheel dicht kan ritsen zodat er geen insecten naar binnen kunnen komen. De swags die Hassie heeft zijn zo niet. Het zijn gewoon een soort van slaapzakken met een matrasje erin die niet geheel kunnen worden afgesloten. De douches op het Coodlie Park Farm Retreat zijn ‘bucketshowers’. Het werkt als volgt; je vult je emmer met warm water, vervolgens leeg je je emmer in een andere emmer waar een douchekop aan vast zit. En tadááá zo heb je 9 liter om jezelf te wassen. Ik moet zeggen de ‘bucketshower’ viel me reuze mee en 9 liter is dus meer dan genoeg om jezelf mee te douchen (als je de kraan wel uitdraait zodra je je gaat inzepen dan). Voor Hassie is het een geweldig systeem, want zo bespaart hij echt letterlijk tonnen water (!). En ik vind het ontzettend slim bedacht.
Die avond gingen we lekker met zijn allen BBQ-en. Jo (de vrouw van Hassie) had een soort van gehakt gemaakt waar we hamburgertjes van bakte. Die hamburgertjes waren echt zóóó lekker! Na nog even bij het kampvuur gezeten te hebben en de sterren te hebben bekeken (zelfs de ‘emu in the sky’ gezien! Dit is een zelfbedacht sterrenstelsel van Hassie, maar het leek inderdaad op een Emu… soort van… ondersteboven bekeken…). Nadat ik was opgewarmd kroop ik mijn swag in. Op het Coodlie Park hebben ze swaghuts. Dat zijn een soort van houten blokhutten, hoog boven de grond (ik vrees dat ze dit deels ook hebben gedaan vanwege de slangen), waar je dan je swag inlegt. Die avond was het net als de vorige avond STEENkoud!
Op dag 3 stonden we vroeg op, omdat we later op de ochtend met de zeeleeuwen en dolfijnen zouden zwemmen. Omdat ik het al twee nachten zo koud had, zag ik het nu niet echt zitten om in deze kou de zee in te springen. Eenmaal aangekomen op de plek waar we zouden zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen introduceerde Hassie me als the ‘new Dutchie’. Ik zou Hassie kent de eigenaren goed en ik zou namelijk nog vaker meegaan om te zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen. Verder kregen we gelukkig vrij dikke wetsuits aan en we gingen op weg om te zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen. Het zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen gebeurt met ‘wilde’ dieren. Ze zijn gewend aan mensen, maar worden niet in gevangenschap gehouden om te zwemmen met mensen. We zwemmen niet in de open zee, maar in een soort van baai. Al snel kwamen de eerste dolfijnen aangezwommen, wat een magisch moment! De eerste sprongen het water in. Ik wachtte nog even af. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen, want daarna kwamen ze niet echt meer zo dichtbij als de eerste keer. Met de zeeleeuwen zwemmen was in deze tijd van het jaar ook lastig, omdat het paartijd is en er een paar pups zijn geboren waardoor de zeeleeuwen niet snel de zee inspringen. Er kwamen er maar een paar in het water, maar ook die waren snel weer weg. Toch was het zien van al die mooie dieren al bijzonder genoeg! Na het zwemmen met de dolfijnen zouden we eigenlijk gaan surfen, maar omdat er recent witte haaien zijn gespot is het geannuleerd. Later kregen we te horen dat het bedrijf die de surfles organiseert heeft besloten om (voorlopig) te sluiten. Dit omdat als er zo iets gebeurt, als dat er witte haaien gesport worden, dan gaan de verzekeringen voor het bedrijf met honderden dollars omhoog. Ook het sandboarding kon niet doorgaan vanwege de regen die er deze week was gevallen. Het zand is hierdoor niet zacht genoeg. Hassie besloot dan ook om te gaan wandelen in de omgeving. We gingen naar een natuurlijke grot, waar je in kon met een trapje gepakt uit een boomstam. Daarna liepen we nog wat rond naar de ‘staircase to heaven’ beachwalk. Het was echt schitterend! Australië is echt adembenemend mooi.
Daarna gingen we naar streaky bay, een pittoresk dorpje. In dat dorpje hing een replica van de grootste witte haai die daar voor de kust is gevangen. Waar iedereen natuurlijk even een foto moest maken met hun hoofd in de bek van een witte haai.
S’avonds hadden we weer ‘bushcamp’. We helpen elke avond met de bereiding van het eten, maar Scotty voegt de kruiden toe en beslist wat we eten. En geloof me, het eten is werkelijkwaar echt heerlijk! Toen we bij het kampvuur zaten te eten, zag ik plots iets bewegen… EEN MEGAGROTE KAKKERLAK (oké, voor een uit de ogen van een nederlands persoon gezien, die een mier al te groot voor deze wereld vind, was deze dus echt GROOT!). Monica besloot deze toch even op te pakken en te bewonderen, want oh wat had die mooie groene kleuren. Ik stond echt vol met afschuw te kijken hoe ze deze té grote kakkelak over haar handen en armen liet paraderen. Uiteindelijk zette ze de kakkerlak neer en konden we verder met genieten van de warmte van het kampvuur. Tenminste dat dacht ik. Scotty ging hout pakken voor het kampvuur en plots zag hij iets bewegen. En jawel, daar hadden we ook ‘the Huntsman’ (een soort van vogelspin, maar deze is niet gevaarlijk) en jawel hoor, ook deze moest even opgepakt worden door Monica en natuurlijk bewondert worden. Weer stond ik met afgrijzen te kijken en NO WAY dat ik hier in een swag ga slapen. Marly (the other Dutchie) en ik besloten in de bus te slapen. En omdat ik het die avond ervoor zo koud had, had ik een extra slaapzak van Hassie meegepakt. Waar iedereen stikjaloers op was, omdat we het allemaal erg koud hadden. (Australië was warm, zeiden ze…).
Op dag 4 gingen we across the Nullarbor. Dit is een zeer bekende weg, omdat zodra je deze weg oprijd je geen huizen of iets ziet, zelfs geen bomen! Ze noemen het ook wel ‘treeless plain’. Maar voor we daar echt op gingen kwamen we langs Australia’s bekendste verkeersbord. Het bord met de kangaroo, de emu en de wombat. Scotty wilde daar eigenlijk niet stoppen, omdat hij het té toeristisch vond. Maar Irene is nogal van de itinerary (dit is de inhoud van de folder, waarin staat wat we per dag gaan doen), dus gingen we daarna toe. En oké, iedereen wilde daar natuurlijk me op de foto.
Hierna gingen we across the Nullarbor. Tijdens deze saaie lange weg vertelde Scotty ons verhalen over hoe hij zijn mensen die met hem mee komen op de tour te grazen neemt. (Scotty werkt overigens alleen voor Hassie, als Hassie in nood zit met tourguides. Dus dit seizoen zal hij werken voor Hassie. Scotty is een vrije geest. Hij heeft geen vast verblijfplaats, maar reis ten werkt vaak door heel Australië. Hij werkt nu aan een trailer, die bij zijn ouders staat, waarmee hij rond kan reizen, zodat hij toch altijd een dak boven zijn hoofd heeft.) Zo vertelde Scotty hoe hij ooit een keer het geklets in de bus beu was en dus de verwarming aanzette in de bus en Jack Johnson afspeelde, dit zorgde ervoor dat iedereen een beetje lam werd en uiteindelijk in slaap viel. Even later ziet hij ver op de weg een vrachtwagen en hij pakt zijn radio en probeert contact te maken met de chauffeur. Scotty vraagt aan de chauffeur of hij zin heeft om de groep te laten schrikken. Dat wilt de vrachtwagenchauffeur wel. Scotty legt hem uit dat hij zijn groot licht moet aanzetten, zodra hij hem nadert en keihard moet toeteren. Scotty zal dan net doen of hij in slaap is gevallen. Het had effect, volgens Scotty schrok iedereen zich helemaal kapot! Haha!.
We kwamen aan bij de Great Australian Bight. Hier gingen we eerst walvissen spotten. Wat ontzettend gaaf om een paar walvissen te kunnen spotten met hun kalven! Na het walvissen spotten gingen we naar een ‘look-out’ om een foto te maken van de Great Australian Bight. Het is nog mooier en nog indrukwekkender in het echt. De kliffen kunnen zo’n 80 meter hoog zijn. Maar ook veel van de kliffen zijn onstabiel, waardoor er tegenwoordig een paar meter voor ‘the edge’ en stenen muurtje wordt gebouwd.
We reden door tot het kleine dorpje Eucla voor een korte stop om naar het toilet te gaan. Eucla had ‘flushing’ and ‘poopable’toilets!
Ik zal hier even wat uitleg over doen… aangezien het zo nogal raar klinkt… haha.; Zuid-australië is de droogste staat van Australië en om te zorgen dat ze gedurende de zomer niet door hun waterreserves raken proberen ze op allerlei manieren water te besparen. Zo wordt er op elk openbaar waterstromend faciliteit gezegd zuinig om te gaan met het water. En de openbare toiletten zijn niet ‘flushing’. Het zijn dus een soort van Dixie toiletten. Echter heeft het geen reservoir eronder maar is het vaak een heel diep gat in de grond, zodat de uitwerpselen meteen worden verteerd in de natuur. En een poopable toiletten zijn de écht schone toiletten, waar je daadwerkelijk op durft te zitten. (Goed misschien iets teveel detail, maar dit was een belangrijk onderdeel van de reis voor iedereen. En aangezien ik jullie niet alle details wilt ontnemen, deel ik dit verhaal.)
En waar we na deze korte stop eigenlijk meteen door wilde rijden, wilde Irene perse toch nog even naar een ‘old telegraph station’dat tegewoordig begraven lag onder de zandduinen. Scotty waarschuwde haar al, dat het niks was. Maar goed we zullen de 4 kilometer moeten omrijden voor we vertrekken, want het stond nu eenmaal in the itinerary…
In de avond kwamen we aan op een camping in Ceduna. En daar hadden ze echt een luxe douche en wc (Ja, een ‘flushing-poopable-one). Een douche zonder emmer boven je hoofd, zonder limiet. Er hing wel een papiertje waarop stond dat ze liever niet wilde dat je langer douchte dan vijf minuten, maar goed… Een warme, lange douche…! HEERLIJK! Scotty ging voor het eten wat drank voor ons halen voor bij het eten. Het was tenslotte zaterdag en we hadden wel een alcoholisch houdend drrankje verdiend, na de kou en de bushcamps.
Op dag vijf gingen we verder rijden door ‘the Nullarbor. Dit keer over de langste rechte weg van Australia. Deze weg is ongeveer 146.6 kilometer lang recht weg. Voor lunch gingen we naar het dorpje Norsemann, een goudmijndorpje. Ik denk dat het meest interessante aan Norsemann het stalen paard was (jup, zo levenidig was het dorpje dus…). Na een stop voor lunch reden we door naar Esperance. In Esperance deden we wat boodschappen, waarna we moesten wachten op de andere mensen die met ons mee gingen op de tour. Zei hadden de tour Secrets of Esperance geboekt, maar deze kon niet als individuele tour verder gaan vanwege te weinig passagiers. Vandaar dat Hassie besloten had hun op onze tour mee te laten komen. Dit omdat de door hun geboekte tour maar op slechts een paar punten afwijkt van de tour van Adelaide to Perth.
Maar omdat we nog een paar uur moesten wachten besloten we om naar een lokaal cafétje te gaan en daar met een deel van groep een drankje te nuttigen. (De rest van de groep ging liever wandelen door het stadje).
Ik deelde iedereen die middag ook nog maar een stroopwafel uit. En ze vonden het heerlijk!
Om zes uur ongeveer kwam de bus aan waar de mensen in zaten die met ons mee op tour zou gaan. We maakte de hele dag al grapjes over waar ze moesten gaan zitten, aangezien iedereen ongeveer +/- 3 stoelen bezet had met of hun baggage of hun voeten.
Het waren drie meiden die meekwamen op onze tour:
- Alex, is een Duits meisje en24(?) jaar oud. Ze werkt als een au-pair en reist tussendoor door Australië. Ook zij is hier dus op basis van een working holiday visa.
- Erica; is ook een Duits meisje en 26 jaar oud. Zij is hier op basis van een working-holiday visa en werkt en reis teen beetje door Australië heen.
- Anneke; is 30 jaar oud. En was zeven jaar geleden al in Australië, maar wilde altijd al een keer terugkomen en de West-Coast zien (die ze eerder nog niet gezien had).
Die avond gingen we met zijn alleen kamperen op Cape le Grand. Dit keer niet in een swag, maar met de swag in een tent! Maar voor we gingen slapen, gingen we eerst met zijn allen eten. De Duitse meisje Alex en Erica waren nogal stilletjes. Anneke daarin tegen was ontzettend spontaan en al meteen zaten we met een groot deel van de groep om de tafel te drinken, lachen en te eten. Helaas, mochten we deze avond geen kampvuur hebben. Dit was niet toegestaan in het national park (national park is overigens een soort van openbare kampeerplek, waar vaak de basisfaciliteiten zoals een toilet en barbie (grilplaat/bbq) aanwezig zijn.
Liefs!
Woensdagochtend 10 september, 6.45 AM… Daar gaan we dan; touren richitng Perth!
Scotty kwam mij als eerste ophalen bij het YHA, waarna we de andere passagiers gingen ophalen;
- Jane: een vrouw van +/- 50-jaar, ze is een basisschool lerares en was een massagetherapeut, wat mij later op de tour goed van pas kwam.
- Monica: een vrouw van eind 40, ze is een veganist en heeft haar eigen kindergarden (kinderdagopvang). Hier leert ze kinderen vooral met de natuur in contact te komen.
- Irene: een vrouw die haar leeftijd niet wilde zeggen, maar omdat ik voor het bedrijf werkte ben ik er toch achtergekomen. Ze is dus 63 jaar, maar je zou haar eerder 70 jaar geven. Ze is al een tijdje gescheiden en met pensioen.
- Alan: een jongen van 26 jaar. Hij is hier op basis van een working-holiday visa en reist al twee jaar rond Australië. Over twee weken vliegt hij naar huis.
- Janine: een vrouw van 29 jaar. Ze werkt voor een bedrijd die handel in electronica. Maar ooit wilt ze graag haar eigen hondenopvang hebben. En oh wat heeft ze ontzettend veel humor!
- En dan hebben we nog een Dutchie (zo noemen ze de Nederlanders hier). Marly! Marly is 26 jaar en werk in een opvang waar kinderen terecht komen die doof zijn en een spraakgebrek hebben. Wat was dat een schat van een mens. En wat was het fijn om nog even Nederlands te kunnen praten.
De eerste paar dagen kwam Hassie ook mee op de tour, maar die zou van de tour afstappen zodra we zouden stoppen op zijn terrein voor een overnachting.
Op dag 1 zijn we begonnen met een hike-tour door een bosgebied met een aantal prachtige rotsen. Daarna gingen we met zijn allen lunchen en door naar het Warren George bushcamp. Aan het eind van middag/avond gingen we een wandeling maken. Hier heb ik mijn eerste kangaroos en wallabies gespot! Daarna gingen we burritos maken en eten met zijn allen bij het kampvuur. En dat kampvuur was echt nodig, want het voelde aan alsof het vroor! Australië was warm zeiden ze… niet dus! Gedurende de nacht werd ik wakker van een aap-achtig geluid. Dit bleken dus mannetjeskoalas te zijn die vrouwenkoalas verkrachten. Dat is hoe het dus gaat met koalas. Mijn beeld van lieve pluizige diertjes was ook weer verdwenen. Georg Warren bushcamp was echt en mooie plek en onder de sterren slapen heeft echt iets magisch!
Op dag 2 zijn we na het ontbijt meteen een vroege ochtendhike gaan doen. Tijdens deze hike weer veel wallabies gespot, echt bijzonder! (En oh ja, just for the record, zo slecht is mijn conditie nog niet, Sharon!. Ik was de enige met Monica en Alan die het tempo aan konden houden. Ik kreeg zelfs van Janine het volgende te horen; ‘Is this even a walk for you?’. Omdat het me zo gemakkeijk afging.) Daarna reden we door naar Venus Bay (Venus Bay is vrij dicht bij Hassie’s place). Ook daar gingen we een korte wandeling maken, waar ik de eerste dolfijnen heb gespot. Echt geweldig! Die avond sliepen we op het Coodlie Park Farm Retreat. En helaas mocht ik niet in een bed liggen, maar moest ik (omdat ik meeging als deelnemer van de tour) weer in mijn swag slapen. De meeste swags zijn zo uitgerust dat je die geheel dicht kan ritsen zodat er geen insecten naar binnen kunnen komen. De swags die Hassie heeft zijn zo niet. Het zijn gewoon een soort van slaapzakken met een matrasje erin die niet geheel kunnen worden afgesloten. De douches op het Coodlie Park Farm Retreat zijn ‘bucketshowers’. Het werkt als volgt; je vult je emmer met warm water, vervolgens leeg je je emmer in een andere emmer waar een douchekop aan vast zit. En tadááá zo heb je 9 liter om jezelf te wassen. Ik moet zeggen de ‘bucketshower’ viel me reuze mee en 9 liter is dus meer dan genoeg om jezelf mee te douchen (als je de kraan wel uitdraait zodra je je gaat inzepen dan). Voor Hassie is het een geweldig systeem, want zo bespaart hij echt letterlijk tonnen water (!). En ik vind het ontzettend slim bedacht.
Die avond gingen we lekker met zijn allen BBQ-en. Jo (de vrouw van Hassie) had een soort van gehakt gemaakt waar we hamburgertjes van bakte. Die hamburgertjes waren echt zóóó lekker! Na nog even bij het kampvuur gezeten te hebben en de sterren te hebben bekeken (zelfs de ‘emu in the sky’ gezien! Dit is een zelfbedacht sterrenstelsel van Hassie, maar het leek inderdaad op een Emu… soort van… ondersteboven bekeken…). Nadat ik was opgewarmd kroop ik mijn swag in. Op het Coodlie Park hebben ze swaghuts. Dat zijn een soort van houten blokhutten, hoog boven de grond (ik vrees dat ze dit deels ook hebben gedaan vanwege de slangen), waar je dan je swag inlegt. Die avond was het net als de vorige avond STEENkoud!
Op dag 3 stonden we vroeg op, omdat we later op de ochtend met de zeeleeuwen en dolfijnen zouden zwemmen. Omdat ik het al twee nachten zo koud had, zag ik het nu niet echt zitten om in deze kou de zee in te springen. Eenmaal aangekomen op de plek waar we zouden zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen introduceerde Hassie me als the ‘new Dutchie’. Ik zou Hassie kent de eigenaren goed en ik zou namelijk nog vaker meegaan om te zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen. Verder kregen we gelukkig vrij dikke wetsuits aan en we gingen op weg om te zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen. Het zwemmen met de zeeleeuwen en dolfijnen gebeurt met ‘wilde’ dieren. Ze zijn gewend aan mensen, maar worden niet in gevangenschap gehouden om te zwemmen met mensen. We zwemmen niet in de open zee, maar in een soort van baai. Al snel kwamen de eerste dolfijnen aangezwommen, wat een magisch moment! De eerste sprongen het water in. Ik wachtte nog even af. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen, want daarna kwamen ze niet echt meer zo dichtbij als de eerste keer. Met de zeeleeuwen zwemmen was in deze tijd van het jaar ook lastig, omdat het paartijd is en er een paar pups zijn geboren waardoor de zeeleeuwen niet snel de zee inspringen. Er kwamen er maar een paar in het water, maar ook die waren snel weer weg. Toch was het zien van al die mooie dieren al bijzonder genoeg! Na het zwemmen met de dolfijnen zouden we eigenlijk gaan surfen, maar omdat er recent witte haaien zijn gespot is het geannuleerd. Later kregen we te horen dat het bedrijf die de surfles organiseert heeft besloten om (voorlopig) te sluiten. Dit omdat als er zo iets gebeurt, als dat er witte haaien gesport worden, dan gaan de verzekeringen voor het bedrijf met honderden dollars omhoog. Ook het sandboarding kon niet doorgaan vanwege de regen die er deze week was gevallen. Het zand is hierdoor niet zacht genoeg. Hassie besloot dan ook om te gaan wandelen in de omgeving. We gingen naar een natuurlijke grot, waar je in kon met een trapje gepakt uit een boomstam. Daarna liepen we nog wat rond naar de ‘staircase to heaven’ beachwalk. Het was echt schitterend! Australië is echt adembenemend mooi.
Daarna gingen we naar streaky bay, een pittoresk dorpje. In dat dorpje hing een replica van de grootste witte haai die daar voor de kust is gevangen. Waar iedereen natuurlijk even een foto moest maken met hun hoofd in de bek van een witte haai.
S’avonds hadden we weer ‘bushcamp’. We helpen elke avond met de bereiding van het eten, maar Scotty voegt de kruiden toe en beslist wat we eten. En geloof me, het eten is werkelijkwaar echt heerlijk! Toen we bij het kampvuur zaten te eten, zag ik plots iets bewegen… EEN MEGAGROTE KAKKERLAK (oké, voor een uit de ogen van een nederlands persoon gezien, die een mier al te groot voor deze wereld vind, was deze dus echt GROOT!). Monica besloot deze toch even op te pakken en te bewonderen, want oh wat had die mooie groene kleuren. Ik stond echt vol met afschuw te kijken hoe ze deze té grote kakkelak over haar handen en armen liet paraderen. Uiteindelijk zette ze de kakkerlak neer en konden we verder met genieten van de warmte van het kampvuur. Tenminste dat dacht ik. Scotty ging hout pakken voor het kampvuur en plots zag hij iets bewegen. En jawel, daar hadden we ook ‘the Huntsman’ (een soort van vogelspin, maar deze is niet gevaarlijk) en jawel hoor, ook deze moest even opgepakt worden door Monica en natuurlijk bewondert worden. Weer stond ik met afgrijzen te kijken en NO WAY dat ik hier in een swag ga slapen. Marly (the other Dutchie) en ik besloten in de bus te slapen. En omdat ik het die avond ervoor zo koud had, had ik een extra slaapzak van Hassie meegepakt. Waar iedereen stikjaloers op was, omdat we het allemaal erg koud hadden. (Australië was warm, zeiden ze…).
Op dag 4 gingen we across the Nullarbor. Dit is een zeer bekende weg, omdat zodra je deze weg oprijd je geen huizen of iets ziet, zelfs geen bomen! Ze noemen het ook wel ‘treeless plain’. Maar voor we daar echt op gingen kwamen we langs Australia’s bekendste verkeersbord. Het bord met de kangaroo, de emu en de wombat. Scotty wilde daar eigenlijk niet stoppen, omdat hij het té toeristisch vond. Maar Irene is nogal van de itinerary (dit is de inhoud van de folder, waarin staat wat we per dag gaan doen), dus gingen we daarna toe. En oké, iedereen wilde daar natuurlijk me op de foto.
Hierna gingen we across the Nullarbor. Tijdens deze saaie lange weg vertelde Scotty ons verhalen over hoe hij zijn mensen die met hem mee komen op de tour te grazen neemt. (Scotty werkt overigens alleen voor Hassie, als Hassie in nood zit met tourguides. Dus dit seizoen zal hij werken voor Hassie. Scotty is een vrije geest. Hij heeft geen vast verblijfplaats, maar reis ten werkt vaak door heel Australië. Hij werkt nu aan een trailer, die bij zijn ouders staat, waarmee hij rond kan reizen, zodat hij toch altijd een dak boven zijn hoofd heeft.) Zo vertelde Scotty hoe hij ooit een keer het geklets in de bus beu was en dus de verwarming aanzette in de bus en Jack Johnson afspeelde, dit zorgde ervoor dat iedereen een beetje lam werd en uiteindelijk in slaap viel. Even later ziet hij ver op de weg een vrachtwagen en hij pakt zijn radio en probeert contact te maken met de chauffeur. Scotty vraagt aan de chauffeur of hij zin heeft om de groep te laten schrikken. Dat wilt de vrachtwagenchauffeur wel. Scotty legt hem uit dat hij zijn groot licht moet aanzetten, zodra hij hem nadert en keihard moet toeteren. Scotty zal dan net doen of hij in slaap is gevallen. Het had effect, volgens Scotty schrok iedereen zich helemaal kapot! Haha!.
We kwamen aan bij de Great Australian Bight. Hier gingen we eerst walvissen spotten. Wat ontzettend gaaf om een paar walvissen te kunnen spotten met hun kalven! Na het walvissen spotten gingen we naar een ‘look-out’ om een foto te maken van de Great Australian Bight. Het is nog mooier en nog indrukwekkender in het echt. De kliffen kunnen zo’n 80 meter hoog zijn. Maar ook veel van de kliffen zijn onstabiel, waardoor er tegenwoordig een paar meter voor ‘the edge’ en stenen muurtje wordt gebouwd.
We reden door tot het kleine dorpje Eucla voor een korte stop om naar het toilet te gaan. Eucla had ‘flushing’ and ‘poopable’toilets!
Ik zal hier even wat uitleg over doen… aangezien het zo nogal raar klinkt… haha.; Zuid-australië is de droogste staat van Australië en om te zorgen dat ze gedurende de zomer niet door hun waterreserves raken proberen ze op allerlei manieren water te besparen. Zo wordt er op elk openbaar waterstromend faciliteit gezegd zuinig om te gaan met het water. En de openbare toiletten zijn niet ‘flushing’. Het zijn dus een soort van Dixie toiletten. Echter heeft het geen reservoir eronder maar is het vaak een heel diep gat in de grond, zodat de uitwerpselen meteen worden verteerd in de natuur. En een poopable toiletten zijn de écht schone toiletten, waar je daadwerkelijk op durft te zitten. (Goed misschien iets teveel detail, maar dit was een belangrijk onderdeel van de reis voor iedereen. En aangezien ik jullie niet alle details wilt ontnemen, deel ik dit verhaal.)
En waar we na deze korte stop eigenlijk meteen door wilde rijden, wilde Irene perse toch nog even naar een ‘old telegraph station’dat tegewoordig begraven lag onder de zandduinen. Scotty waarschuwde haar al, dat het niks was. Maar goed we zullen de 4 kilometer moeten omrijden voor we vertrekken, want het stond nu eenmaal in the itinerary…
In de avond kwamen we aan op een camping in Ceduna. En daar hadden ze echt een luxe douche en wc (Ja, een ‘flushing-poopable-one). Een douche zonder emmer boven je hoofd, zonder limiet. Er hing wel een papiertje waarop stond dat ze liever niet wilde dat je langer douchte dan vijf minuten, maar goed… Een warme, lange douche…! HEERLIJK! Scotty ging voor het eten wat drank voor ons halen voor bij het eten. Het was tenslotte zaterdag en we hadden wel een alcoholisch houdend drrankje verdiend, na de kou en de bushcamps.
Op dag vijf gingen we verder rijden door ‘the Nullarbor. Dit keer over de langste rechte weg van Australia. Deze weg is ongeveer 146.6 kilometer lang recht weg. Voor lunch gingen we naar het dorpje Norsemann, een goudmijndorpje. Ik denk dat het meest interessante aan Norsemann het stalen paard was (jup, zo levenidig was het dorpje dus…). Na een stop voor lunch reden we door naar Esperance. In Esperance deden we wat boodschappen, waarna we moesten wachten op de andere mensen die met ons mee gingen op de tour. Zei hadden de tour Secrets of Esperance geboekt, maar deze kon niet als individuele tour verder gaan vanwege te weinig passagiers. Vandaar dat Hassie besloten had hun op onze tour mee te laten komen. Dit omdat de door hun geboekte tour maar op slechts een paar punten afwijkt van de tour van Adelaide to Perth.
Maar omdat we nog een paar uur moesten wachten besloten we om naar een lokaal cafétje te gaan en daar met een deel van groep een drankje te nuttigen. (De rest van de groep ging liever wandelen door het stadje).
Ik deelde iedereen die middag ook nog maar een stroopwafel uit. En ze vonden het heerlijk!
Om zes uur ongeveer kwam de bus aan waar de mensen in zaten die met ons mee op tour zou gaan. We maakte de hele dag al grapjes over waar ze moesten gaan zitten, aangezien iedereen ongeveer +/- 3 stoelen bezet had met of hun baggage of hun voeten.
Het waren drie meiden die meekwamen op onze tour:
- Alex, is een Duits meisje en24(?) jaar oud. Ze werkt als een au-pair en reist tussendoor door Australië. Ook zij is hier dus op basis van een working holiday visa.
- Erica; is ook een Duits meisje en 26 jaar oud. Zij is hier op basis van een working-holiday visa en werkt en reis teen beetje door Australië heen.
- Anneke; is 30 jaar oud. En was zeven jaar geleden al in Australië, maar wilde altijd al een keer terugkomen en de West-Coast zien (die ze eerder nog niet gezien had).
Die avond gingen we met zijn alleen kamperen op Cape le Grand. Dit keer niet in een swag, maar met de swag in een tent! Maar voor we gingen slapen, gingen we eerst met zijn allen eten. De Duitse meisje Alex en Erica waren nogal stilletjes. Anneke daarin tegen was ontzettend spontaan en al meteen zaten we met een groot deel van de groep om de tafel te drinken, lachen en te eten. Helaas, mochten we deze avond geen kampvuur hebben. Dit was niet toegestaan in het national park (national park is overigens een soort van openbare kampeerplek, waar vaak de basisfaciliteiten zoals een toilet en barbie (grilplaat/bbq) aanwezig zijn.
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
